Ο πατέρας του Χρήστου Χωμενίδη αγαπούσε τη μουσική και αγόραζε πολλούς δίσκους. Όταν πέθανε, το 1979, άφησε πίσω του πάνω από χίλιους δίσκους. Τα πρωινά της Κυριακής -θυμάται ο συγγραφέας- χτύπαγε τον διπλό του νες καφέ, σήκωνε τα μανίκια και καθόταν στην τραπεζαρία, με ένα τσιγάρο πάντοτε αναμμένο στο τασάκι. Μπροστά του είχε κομμένες σελίδες εφημερίδων και ξένων περιοδικών, ψαλίδι, σελοτέιπ, ούχου στικ. Τι έφτιαχνε; Κολάζ! Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ο πατέρας μου τού άλλαζε το εξώφυλλο.
Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται την αγάπη του πατέρα του για τη μουσική και τους δίσκους: «Τα πρωινά της Κυριακής έφτιαχνε κολάζ! Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ο πατέρας μου τού άλλαζε το εξώφυλλο. Έμπαινε σε διάλογο με τους μουσικούς. Εκείνοι νότες; Ο μπαμπάς μου χρώματα. Εκείνοι δοξάρια; Ο μπαμπάς μου ψαλίδι. Όταν έκρινε το έργο τελειωμένο, το έπιανε με ένα κλιπ και το κρεμούσε στον τοίχο. Η μαμά μου επιδοκίμαζε. Ζούσαμε -λες- σε μια γκαλερί. Στη διαρκή έκθεση κολάζ τού Αλέξανδρου».