Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται πώς βρέθηκε τον Αύγουστο του 2000 μόνος στην Κένυα να ταΐζει τα γεράκια και να διασχίζει νύχτα το γκέτο του Ναϊρόμπι μέσα σ΄ ένα παμπάλαιο λονδρέζικο ταξί. Ήθελε να ζήσει το δικό του «Πέρα από την Αφρική» και να πιάσει τη ζωή του από την πιο βαθιά της ρίζα; Ή τελικά ήθελε να λησμονήσει τον χωρισμό του από την ωραία τραγουδίστρια που του είχε κάψει την καρδιά;
Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται πώς βρέθηκε τον Αύγουστο του 2000 μόνος στην Κένυα, να ταΐζει γεράκια και να διασχίζει νύχτα το γκέτο του Ναϊρόμπι μέσα σε ένα παμπάλαιο λονδρέζικο ταξί: «Λαχταρούσα να επιστρέψω στην Αφρική και να κατηφορίσω προς τον ισημερινό. Όχι για να θαυμάσω παράξενα τοπία και θηρία. Μα για να εκτεθώ σε εκείνη την αλλιώτικη, τη συναρπαστική αίσθηση: να βλέπω τους ανθρώπους να ρουφάνε τις στιγμές ως ευλογία, να τιμάνε τη ζωή στην πρώτη της -τη μυστική για εμάς τους Δυτικούς- αξία!». Αναρωτιέται όμως ακόμη μήπως ταξίδεψε στην άλλη άκρη του κόσμου, για να λησμονήσει την ωραία τραγουδίστρια, που του είχε κάψει -και της είχε κάψει- την καρδιά…