«Παλιά, οι άνθρωποι ήταν ασπρόμαυροι;» με είχε ρωτήσει η κόρη μου στα τέσσερά της, ενώ ξεφύλλιζε ένα άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες. Παλιά οι άνθρωποι γερνούσουν πιο γρήγορα, λέμε συχνά στις παρέες μας, εμείς οι σημερινοί μεσήλικες, που περνιόμαστε για τζόβενα». Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, αναρωτιέται ο Χρήστος Χωμενίδης και καταλήγει ότι «κάθε εποχή είχε τον δικό της καημό και τη δική της χάρη».
O Χρήστος Χωμενίδης συγκρίνει τον παλιό με το σημερινό κόσμο, χωρίς εξωραϊσμούς και μυθοποίηση καταστάσεων: «Διακρίνω όμως δύο χαρακτηριστικά του παλιού κόσμου που τα βρίσκω θελκτικά: η επιθυμία, πρώτον. Η γυναικεία κυρίως επιθυμία. Αντιμαχόταν εξ ορισμού τα κυρίαρχα ήθη, γεννιόταν στο σκοτάδι και εκπληρωνόταν πίσω από κλειστές πόρτες. Ό,τι έχανες σε ελευθερία το κέρδιζες σε πάθος, σε ένταση. Ο κόσμος επίσης δεν χωρούσε τζάμπα μάγκες ή τζάμπα επαναστάτες, οι άνθρωποι πλήρωναν τοις μετρητοίς για τις επιλογές τους».