Ο Χρήστος Χωμενίδης, ως πατέρας έφηβης κόρης, ανησυχεί. Θυμάται τη δική του εφηβεία και πιστεύει ότι στάθηκε πολύ τυχερός: «Αναρωτιέται ειλικρινά πώς δεν μού έτυχε εκείνα τα χρόνια κάποιο μεγάλο ρεζιλίκι, κάποιο ζόρικο μπλέξιμο ή και καμιά συμφορά… Το κακό συναπάντημα ελλοχεύει παντού, ιδίως για κάποιον ο οποίος μοιάζει πρόθυμος να δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Να μπει σε όποια μισάνοιχτη πόρτα βρεθεί στο δρόμο του. Που ιντριγκάρεται -για παράδειγμα- διαβάζοντας ότι ο κύκλος του ποιητή Μποντλέρ έφτιαχνε γλυκίσματα με όπιο…».
Οι κίνδυνοι στην εφηβεία υπήρχαν σ’ όλες τις εποχές, διαπιστώνει ο Χρήστος Χωμενίδης, που με αφορμή την ανησυχία για την κόρη του, θυμάται τη δική του εφηβεία. Θεωρεί ότι υπήρξε πολύ τυχερός και ότι εκείνο που τον έσωσε ήταν η μάνα του. « Όχι οι συστάσεις που μού έκανε με ψευτοαυστηρό ύφος. Αλλά το γεγονός ότι εγώ δεν θα άντεχα να την πικράνω, να την πονέσω, να της βγάλω ξινή την εμπιστοσύνη και τη φροντίδα που μού έδειχνε. Η αγάπη, τελικά, αποδεικνύεται ότι είναι το αποτελεσματικότερο εμβόλιο. Και για τους κινδύνους της εφηβείας.