Ο Χρήστος Χωμενίδης μπορεί να μην νοσηλεύτηκε ούτε μισή μέρα αλλά έζησε την καθημερινότητα των νοσοκομείων ως συγγενής ασθενών. Και είδε το σκοτάδι να εναλλάσσεται με το φως και τη ζωή να βγάζει γλώσσα στον θάνατο.
«Τον Ιανουάριο του 1979, ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Κάνοντας μαύρο χιούμορ θα έλεγα ότι διαγνώστηκε καρκίνος με ολίγη από πατέρα. Η μάνα μου έδωσε στον δικό της επίλογο μια αύρα ηρωισμού...». Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται δύσκολες αλλά και φωτεινές στιγμές σε νοσοκομεία, εκεί που είδε τη ζωή «να βγάζει γλώσσα στον θάνατο» και το υγιές σώμα «να θυμάται την αξία του».