Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται τα μπάνια στη θάλασσα τη δεκαετία του ‘70, με πούλμαν και προορισμό τη Βουλιαγμένη. Κι ένα περιστατικό, που στα 9 του χρόνια, τον κατέκλυσε για πρώτη φορά ερωτική επιθυμία: «ήταν ένα πλάσμα ακαθορίστου φύλου και ακαταμάχητης γοητείας. Προσευχόμουν να είναι κορίτσι, να το ρωτήσω πώς το λένε και να μου πει Ελένη ή Μαρία. Αν όμως το έλεγαν Γιάννη ή Γιώργο; Ο πόθος μου θα εξατμιζόταν ακαριαία; Τι κατεύθυνση θα έπαιρνε η ζωή μου. Δεν έμαθα ποτέ. Δεν το ξαναείδα εκείνο το κεραυνοβόλο πρώτο πάθος μου. Το σκέφτομαι όμως κάθε καλοκαίρι».
Ο Χρήστος Χωμενίδης εξομολογείται το πρώτο κεραυνοβόλο ερωτικό σκίρτημα, στα 9 του χρόνια στην πλαζ της Βουλιαγμένης: «Αίφνης, εκεί ακριβώς που έσκαγε το κύμα, εμφανίστηκε ένα πλάσμα, αρκετά πιο μικροκαμωμένο από μένα, ακαθορίστου φύλου και ακαταμάχητης -στα μάτια μου- γοητειας. Ταραχή! Μου ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω το βλέμμα. Κοίταζα τα ίσια -μακριά για αγόρι, κοντά για κορίτσι- μαλλιά του, που κόλλαγαν στο μέτωπό του, στο λαιμό του, τους ώμους του... Ξεροκατάπια και ζύγωσα. Προσευχόμουν να είναι κορίτσι, να τη λένε Ελένη ή Μαρία. Αν όμως τον έλεγαν Γιάννη ή Γιώργο;»