Ο Χρήστος Χωμενίδης πιστεύει ότι τα ανέκδοτα είναι αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε το βιάγκρα του γέλιου. Η σανίδα σωτηρίας του ξενέρωτου. Ο τρόπος που έβρισκε ο δειλός να μιλήσει για σεξ, να γαργαλήσει λεκτικά τις κυρίες της παρέας. Η γέφυρα δήθεν του ηλικιωμένου θείου με τη νεολαία. «Το άλλο το ακούσατε;» ρώταγε ο ανεκδοτάκιας και -δίχως να περιμένει απάντηση- ξεκινούσε ακάθεκτος. Και βέβαια στο φινάλε ξεκαρδιζόταν πριν από το κοινό του.
Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται παλιά και νέα ανέκδοτα και τη σημασία τους: Εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο στα ανέκδοτα είναι ότι δεν έχουν ίχνος αυθορμητισμού και αυτοσαρκασμού. Ο ανεκδοτάκιας μένει στο απυρόβλητο. Είναι ένας ατσαλάκωτος αστειάτωρ, ο οποίος σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό. Φαντάζεστε τον Τσάρλι Τσάπλιν να λέει ανέκδοτα; Τον Πίτερ Σέλερς; Τον Θανάση Βέγγο;